Դրախտ օվկիանոսի մեջտեղում կամ «Արտադրված է Թայվանում» (մաս 3-րդ). Գևորգ Թամամյան
Դրախտ օվկիանոսի մեջտեղում կամ
«Արտադրված է Թայվանում», մաս 3-րդ
Գևորգ Թամամյան
«…նավակի վրա մատուցում են ծովային բարիքներ և նաև արգենտինական գինի… ջուրը ներկվում է մայրամուտով…
– Ինչու՞ չես խոսում:
– Քեզ եմ նայում…
Լռություն…
– Իսկ այդ ի՞նչ ես պահել բաճկոնիդ տակ:
… և մեկնում ես երկարավուն տուփն աղջկան…
– Փողկա՞պ…
– Դու պատրաստ ե՞ս կապել իմ փողկապը ողջ կյանքում…»
***
Առավոտյան անձրև էր գալիս Թայչունգում և ահա երկրորդ զանգը հեռախոսիս: Միկին էր` Պրոֆեսոր Պենգի քարտուղարուհին:
– Հե՜յ, ինչպես եք, իմ անունը Միկի է: Եթե ցանկանում եք տեսնել պրոֆեսոր Պենգին, նա այժմ գրասենյակում է:
Ժամանելուս հաջորդ օրը ոչ աշխատանքային էր Թայվանում, սակայն ես, ինչպես միշտ, անհամբեր էի…
Կես ժամից «7-11»-ի մոտ…
«7-11»-ը Թայվանի ամենախոշոր քսանչորսժամյա խանութների ցանցն է, որտեղից կարող ես գնել ատամի մածուկից մինչև տաք փլավ: Նախորդ երեկոյան այդտեղից էի գնել Հայաստան զանգելու համար հեռախոսային քարտը:
Թայվանում անձրևն ամենասպասված հյուրերից է: Այստեղ, նույնիսկ, ամոթ է անձրևանոց գողանալը: Սկսվում է միանգամից, միանգամից էլ՝ ավարտվում: Ճեպընթացների էլեկտրական վահանակների վրա՝ ժամանման քաղաքի կողքին պարտադիր նշվում է նաև անձրևի հավանականությունը: Եվ պատահեց, որ մայրաքաղաք Թայփեյից վերադառնալիս, վահանակի վրա կարդացի, որ Թայչունգում անձրևի հավանականությունը 0-10% է, սակայն այդ պահին պատուհանն արդեն թրջվել էր: Կարծում եմ, օդերևութաբաններն իրար լավ կհասկանան՝ աշխարհի որ ծայրում էլ լինեն:
Բակը կիսով չափ ծածկապատ էր և այդպես շարունակվում էր նաև փողոցի կողմից՝ մինչև լվացքատուն և սուշիի փոքր վաճառակետ: Մինչև հիմա չեմ հասկանում, թե որն էր այդ վաճառակետի շահույթը, քանզի վաղ առավոտից ցուցափեղկին դրված մոտ տաս բաժին սուշիից, օրվա վերջում մի քանիսը նույնիսկ տեղում էին մնում: Բարեբախտաբար, «սուշիանոցից» մինչև «7-11» ընդամենը մի նեղ փողոց էր, որով, միաժամանակ, և այն էլ դժվարությամբ կարող էր անցնել միայն մեկ մեքենա, քանի որ մայթերի ողջ երկայնքով կայանված էին բազմաթիվ մոպեդներ, սակայն նույնիսկ այդ փոքր հեռավորությունը բավական էր, որպեսզի թրջվեի:
Միկին` անձրևանոցը ձեռքին, հեռվից ձեռքով էր անում…
Արևի լույսի ներքո քաղաքն այլ տեսք ուներ: Թեյարանն էր, դեպի ներքև ձգվում էր տնտեսական ապրանքների հսկա խանութը և ասիական բազմապիսի համադամներով ճաշարանը: Վերջինիս, տոֆու-ներից և տեմպու-ներից պատրաստված, ձեթառատ ուտելիքներից միակ փրկությունը կողքին շարված մերձարևադարձային մրգերն էին: Ճաշարանի և հոմեոպաթի գրասենյակի մեջտեղում, ծածկի տակ դրված աթոռին ճոճվում էր տաքսու գեր վարորդը՝ Ֆրենկը, որ կենտրոնական այգում տեղի ունեցող իսպանական պարերի մրցույթների ակտիվ մասնակիցն էր: Անձրևն անխնա նվագում էր շենքերի և մեքենաների գլխավերևում, իսկ Ֆրենկը, նվագին համընթաց, ճոճվում էր… ճոճվում էր, քորելով փորի պրկված մկանները և զուգահեռ ծամում betel nut կոչվող ընկույզի տեսակը: Արմավենիների վրա աճող այս ընկույզը ծամելու սովորությունը չափազանց տարածված է Թայվանում, և բացի նրանից, որ ստեղծում է զարհուրելի մի տեսարան, քանի որ ողջ բերանը ներկում է ալ կարմիր, նաև բացասական ազդեցություն ունի առողջության վրա:
Հայելապատ փոքր շինությունը, որ գտնվում էր այգու սկզբում և առավոտից գիշեր իր շուրջն էր հավաքում տարատեսակ պարերի և սքեյթբորդերի սիրահար պատանիների, ուներ նաև այլ նշանակություն՝ այստեղ էր գտնվում մուտքը դեպի գետնահարկեր` հիվանդանոցի գրասենյակներ և ավտոկանգառ:
Հիվանդանոցի գրասենյակի առաջին հատվածում գտնվում էր քարտուղարությունը, դեպի ներս ձգվում էր մեծ սենյակը, որտեղ հիմնականում նստում էին կլինիկաների ղեկավարները և նրանց օգնականները, իսկ ձախ կողմում տեղակայված էր Պրոֆեսոր Պենգի գրասենյակը:
Մինչ Թայվան մեկնելը, փորձեցի որոշ բաներ ճշտել չինական մշակույթին ծանոթ ընկերներիցս, և ստացա զգուշացում, որ հանկարծ մտքովս չանցկացնեմ հայկական կոնյակով այցի գնալը, որովհետև կարող եմ սխալ հասկացվել… Սակայն թայվանական հյուրընկալությունը միանգամայն այլ անակնկալ էր պատրաստել և ստիպված էի այդ օրը տուն վերադառնալ նվերների մի մեծ պարկ ձեռքիս…
Ֆրենկը կրկին տեղում էր: Հենվել էր մեքենայի առաջամասին և շարունակում էր ծամել իր այդքան սիրելի բիդլնաթը:
– Արտասահմանցի ե՞ս:
– Այո, – արնագույն ժպիտով և կոտրատված անգլերենով անծանոթի հարցից անակնկալի եկա:
– Ես Ֆրենկն եմ, այստեղ եմ ապրում… Որտեղի՞ց ես:
– Հայաստանից:
– Իսկ դա որտե՞ղ է,- անհասկանալի երկրի անունը լսելիս նրա դեմքը դարձավ քիչ մտազբաղ:
– Հարավային Կովկասում,- ակամայից թե դիտավորյալ, առավել բարդացրեցի խնդիրը:
Ֆրենկն ուշադիր նայեց դեմքիս ու հանկարծ սկսեց ծիծաղել այնպիսի մի վարակիչ ծիծաղով, որ ես ևս չկարեցա զսպել ծիծաղս:
– Հայաստանը գտնվում է Եվրոպայի և Ասիայի սահմանի վրա…
Ենթագիտակցորեն, հավանաբար, ցանկանում էի ցույց տալ, որ եվրոպական քաղաքակրթության մաս կազմող երկրի քաղաքացի եմ, բայց հեռու չեմ նաև ասիացի լինելուց…
– Դա մի գեղեցիկ և փոքր երկիր է, – շարունակեցի…
– Հետաքրքիր է,- ճիշտ ժամանակին ընդհատեց Ֆրենկը, կանխելով «հայկական» թեմայի հետագա զարգացումը: – Ինձ անգլերեն կսովորեցնե՞ս…
Օրը մոտենում էր ավարտին, արդեն հասցրել էի ստանալ գրասեղանս և անհրաժեշտ պարագաները, հիսնամյա Ֆրենկին, ում դնչի վրայի խալից աճում էր իմաստություն խորհրդանշող մի երկար մազ, խոստացել էի օգնել սովորել անգլերեն, որ մեկնի Ամերիկա և ծանոթանա շեկ ամերիկուհու հետ, շենքի ադմինիստրատորը հոգացել էր ինտերնետս միացնելու հարցերը, երբ դուռս թակեցին: Դռան մյուս կողմում մի երիտասարդ էր՝ դեպի երկինք ձգվող մազերի կտրվածքով, ով գլխով բարևելուց հետո մտավ ներս և քայլեց դեպի բազկաթոռը: Անգլերեն հարցերիս, թե՝ ո՞վ ես, ի՞նչ խնդիր կա, միայն ժպտում էր և պատասխանում «wi-fi» և «հոսպիտալ»… Wi-fi-ի սարքը տեղադրված էր բազկաթոռի ետևում: Հմտորեն քաշեց բազկաթոռն առաջ և սկսեց քանդել պատի վրայի սարքը: Ասում եմ՝ բայց սարքն աշխատում է… իսկ տղան անգլերեն չի հասկանում… Ինչ արած, ստիպված էի նորից հավաքել նոր wi-fi-ի ծածկագիրը…
2012 – 2014թթ.
շարունակելի…
1-ին և 2-րդ մասերը կարող եք կարդալ այստեղ: