Վախը, թե ագահությունն է առաջնորդում հիմնադիրներին

Հիմնադիրների մեծամասնությունն առաջնորդվում է պարզ վախերով, մինչդեռ ագահությունն այն է, ինչին հասնելուն մենք կարող ենք միայն «հուսալ»

Մեր ժամանակակից մշակույթը սիրում է արտահայտել իր կարծիքը հայտնի հիմնադիրների ագահ բնույթի մասին՝ սկսած Իլոն Մասկից մինչև Կոռնելիուս Վանդերբիլդ։ Հեշտ է ասել. «Օ՛, այս հիմնադիրը առաջնորդվել է ագահությամբ, տեսեք, որքան «ավելորդ» ունեցվածք ունի»:

Բայց հաճախ անտեսվում է այն, թե որտեղից է ամեն ինչ սկսվել. մի տեղ, որտեղ գտնվում են մեզանից շատերը: Դժվար է «ագահ հիմնադիր» պիտակ ստանալ, երբ ապրում եք ձեր ծնողների նկուղում և օգտագործում եք 24.99% տոկոսադրույքով վարկային քարտեր՝ բիզնեսը պահելու համար:

Ընդհանուր առմամբ, հասարակությունը չի գիտակցում, որ ագահությունը շքեղություն է, որին կարող ենք միայն հուսալ հասնել:

Սովորաբար ամեն ինչ սկսվում է վախից… Շատ վախից

«Աագահությունը» շքեղություն է, քանի որ այն ենթադրում է առատություն՝ հակադրվելով այն իրավիճակին, որի մեջ մեզանից շատերը հայտնվում են կայացման տարիներին: Դժվար է ագահ լինել, երբ ամեն ինչ քանդվում է:

Մենք չենք արթնանում գիշերը ժամը 3-ին սառը քրտինքով և մտածում. «Ես չեմ կարողանում քնել, որովհետև ես շատ ագահ եմ»: Փոխարենը մտածում ենք. «Այս ինչ դժվարությունների մեջ եմ ընկել, և ինչպես կկարողանամ դիմանալ այս ամիս»: Դա պարզ, անկեղծ վախ է, որը մղում է հիմնադիրների 99%-ին, ովքեր դեռ չեն հասել «ագահության» փուլին:

Մենք վախերով ենք առաջնորդվում, քանի որ վտանգել ենք ամեն ինչ՝ ստեղծելու այն, ինչ մեզ համար թանկ է։

Ագահությունը լավ է

Այո, այս գաղափարը շեշտում է այն կարևոր միտքը, որ ագահությունը հաճախ ընկալվում է որպես բացասական բնույթ, բայց այն հիմնադիրների տեսանկյունից ունի նաև մի օգտակար կողմ:

Ագահությունը ենթադրում է, որ կա բավարար հարստություն կամ ռեսուրս՝ վերցնելու համար, ինչը նշանակում է, որ հաջողությունն արդեն իսկ ձեռք է բերված։ Նոր բիզնեսների հիմնադիրների մեծ մասը, սակայն, երբեք չի հասնում այդ վիճակագրական մակարդակին, երբ արդեն կարող են որոշել՝ որքան «ագահ» լինել։ Բազմաթիվ ձեռներեցներ տարիներ շարունակ գործ են անում վախի և ֆինանսական անապահովության պայմաններում, որտեղ «ագահությունը» դիտվում է որպես հեռավոր շքեղություն:

Ագահությունը լավ է այն դեպքում, երբ հիմնադիրը հաջողության է հասել այնքան, որ նա արդեն ունի բավական ռեսուրս՝ ավելին վերցնելու: Եթե հիմնադիրը ստեղծում է բավականին մեծ արժեք, որ իրեն հնարավորություն է տրվում որոշելու՝ արդյոք ուզում է լինել ավելի ագահ, դա ենթադրում է, որ հիմնադիրը հաջողակ է եղել՝ այդ արժեքը ստեղծելով։

Այսպիսով, ագահության մասին բանավեճը կախված է նրանից, թե որքան հաջողակ է դարձել հիմնադիրը և որքան ռեսուրս է ստեղծվել, որը կարելի է վերցնել:

Արդյո՞ք մենք արժանի ենք ագահ լինելու

Ենթադրենք, որ մենք հասել ենք «Greed Boss Level»-ին, այնուամենայնիվ, մենք դեռ պետք է ինքներս մեզ հարց տանք. «Ո՞րն է տարբերությունը ագահության և արդարացի վարձատրվածության միջև»: Հենց այստեղ էլ ամեն ինչ իրականում բարդանում է: Ինչպե՞ս քանակականապես գնահատել այն ինչ մենք վաստակել ենք մեր ռիսկի հաշվին, և որն է «չափազանց շատ»:

Դա կարևոր հարց է, քանի որ ոչ ոք չի պնդի, որ մեզ առաջնորդում է ագահությունը, եթե մեզ արդար գին են վճարում: Իհարկե, «արդար գինը» աներևակայելի ամորֆ է։ Արդյո՞ք Իլոն Մասկը շատ է վարձատրվում։ Եթե ​​այո, ապա ո՞վ կփոխարինի նրան, որ կարողանա ունենալ նույն արդյունավետությունը։ Եթե ​​ուրիշ ոչ ոք չկա, ապա ինչպե՞ս եք որոշում այլ վարձատրության չափ: Եթե ​​նրա վարձատրության չափը արդարացված է տվյալ արդյունավետության համար, արդյո՞ք նա ագահ է դառնում ստանալով այն:

Որպես հիմնադիրներ, մենք առաջնորդվում ենք վախով և ագահությամբ, ընդ որում վախը յուրատեսակ իրողություն է: Մեզ համար միանգամայն նորմալ կլինի ագահությամբ առաջնորդվելը, եթե մենք երբևէ բացահայտենք այդ ճոխությունը, եթե այդ ագահությունը թարգմանվի որպես մեզ «արդար գնի» վճարումը, ինչքան էլ որ լինի այն:

Հույսանք, որ մենք բոլորս կունենանք շքեղություն այդ ընտրությունը կատարելու համար: